افراد بسیاری در حوزه‌های متنوعی در حال تحقیق و پژوهش هستند: سلامت، انرژی، حمل‌ونقل، بورس و بانک و بیمه، مساجد، خانواده و تربیت، کشاورزی، فناوری و نوآوری، کسب‌وکار، و مانند آنها. هر چند محققان این حوزه‌ها بر مسائل بسیار متفاوتی متمرکز هستند، اما دقتی مضاعف نشان می‌دهد که مشکلات و آسیب‌های بسیار مشابهی، قلمرو همه آنها را فرا گرفته است.
از جمله این مشکلات می‌توان به:
- وجود ارتباط فکری حداقلی بدنه‌های تصمیم‌گیر کشور، برای انتقال سریع و مؤثر ایده‌ها و افکار جدید و تحول‌آفرین از سمت مردم و خبرگان به بخش‌های مختلف حاکمیت؛
- عدم شایسته‌سالاری، ناآگاهی، ناتوانی و کم‌انگیزگی افراد در سطوح مختلف حاکمیت با قدرت تصمیم یا اجرای فراوان؛
- عدم مشارکت‌بخشی حاکمیت به مجموعه‌های مختلف مردمی در امور مختلف حاکمیتی؛
- مسئولیت‌ناپذیری، و پاسخگویی نبودن افراد خرد و کلان حاکمیت نسبت به تصمیمات و اقدامات و حرف‌های خود؛
- وجود فسادهای ریز و درشت و نیز انواع اسراف و تبذیر در بدنه حاکمیت؛
- اعتماد و سرمایه اجتماعی پایین مردم نسبت به حاکمیت، برای همدلی و همراهی در امور مختلف.
مشکلات زیرساختی فوق، مسائلی هستند که انبوه آسیب‌ها و ضعف‌های دیگر از دل آنها زائیده می‌شود. این مشکلات سبب می‌شود تا بزرگترین محققان با بهترین ایده‌ها در رفع مهم‌ترین مشکلات کشور، در عموم تلاش‌های خود ناکام بماند، چرا که مسیری نظام‌یافته، سهل‌الوصول و اثربخش برای طرح حرف‌ها و ایده‌ها به سمت حاکمیت وجود ندارد، اگر منتقل شود ضمانتی نسبت به پذیرش و اجرای دقیق و صحیح آن وجود ندارد، و سرانجام اگر اجرا شود، مسئولیت‌پذیری نسبت به تصمیمات و پاسخگویی نسبت به اقدامات صورت پذیرفته وجود ندارد. لذا پژوهشگران عرصه‌های مختلف با «مشکلاتی مشابه و زیرساختی» بسیار مهمی روبرو هستند.
شفافیت «سریع‌ترین، کم‌هزینه‌ترین، ساده‌ترین و در نتیجه کارآمدترین» راه‌حل برای «توانمندسازی حاکمیت، افزایش مشارکت عموم مردم در حل مسائل کشور، افزایش سرمایه اجتماعی حاکمیت، کاهش سریع و کارآمد هزینه‌ها و نیز مبارزه با فساد» است. این ادعا یک کلیشه نیست، بلکه انبوهی از شواهد و مدارک عینی و تجربه شده ملی و بین‌المللی، آنرا تأیید می‌کنند. شفافیت، کلان مفهومی است که رفع «مشکلات مشابه و زیرساختی» فوق‌الذکر را هدف گرفته است. اینگونه است که ما در «شفافیت برای ایران» باور داریم که «شفافیت، مهم‌ترین مسئله کشور» است.
